Ścięgna, powięzi, wiązadła, mięśnie, tkanka łączna, chrząstki, tkanki miękkie wszystkie one składają się głównie z kolagenu. Słaby kolagen w organizmie to dyskomfort i ograniczenia.

Stawy, kości, mięśnie stają się wtedy dysfunkcyjne. To jakość i ilość kolagenu ustrojowego odpowiada za wygląd skóry, zmarszczki, stan stawów, kolan, łokci, kości, kręgosłupa, usztywnienie mięśni, niską rozciągliwość ścięgien, słabą powięź.

Dlaczego? Bo wszystkie są zbudowane głównie z białka zwanego kolagenem. Jego zmniejszenie produkcji przez organizm prowadzi do dysfunkcji. Poniżej podajemy za wikipedia.pl wyjaśnienie pojęć związanych z naszym tematem: Kolagen źródło młodości

żródło: wikipedia.pl

Kolagen

Struktura jednostki tropokolagenu – tzw. potrójna helisa, złożona z 3 łańcuchów polipeptydowych

Kolagen – to główne  białko tkanki łącznej.

• Ma ono bardzo wysoką odporność na rozciąganie,
• stanowi główny składnik ścięgien, chrząstek, 
• Jest odpowiedzialny za elastyczność skóry,

Ubytek kolagenu ze skóry powoduje powstawanie zmarszczek, w trakcie jej starzenia, Kolagen wypełnia także rogówkę oka, gdzie występuje w formie krystalicznej.

Kolagen jest powszechnie stosowany w kosmetykach, zwłaszcza w kremach i maściach przeciwzmarszczkowych. Stosuje się go też jako wypełniacz w chirurgii kosmetycznej – np. do wypełniania ust.

Kolagen stanowi powszechny składnik organizmów kręgowców

Własności i budowa kolagenu

• Kolagen ma nietypowy skład aminokwasów.
• Zawiera duże ilości glicyny i proliny,

• oraz dwa aminokwasy nie pochodzące bezpośrednio z translacji w rybosomach – hydroksyprolinę i hydroksylizynę, z czego tę pierwszą w dość dużych ilościach.

• Aminokwasy te są formowane z proliny i lizyny już w gotowym produkcie translacji w procesie enzymatycznym, która wymaga obecności witaminy C.

Szczegóły tego procesu wciąż nie są dobrze poznane. To właśnie ten proces wymaga konieczności występowania stałego stężenia witaminy C w organizmie, gdyż zablokowanie syntezy kolagenu skutkuje chorobą zwaną szkorbutem, polegającą na uszkodzeniach skóry, błon śluzowych i wypadaniu zębów.

Inną rzadką cechą kolagenu jest regularność rozmieszczenia aminokwasów, w każdym z jego α-łańcuchów. Łańcuchy te składają się z regularnych triad aminokwasów: Gly-X-Y, gdzie Gly – to glicyna a X i Y to inne aminokwasy. Na ogół X to prolina, zaś Y to hydroksyprolina.

Niewiele innych białek wykazuje taką regularność. Regularność ta powoduje, że łańcuchy α mają tendencję do przyjmowania ściśle określonej konformacji, na skutek oddziaływań między sobą.

Trzy cząsteczki kolagenu skręcają się spontanicznie w podjednostki zwane tropokolagenem. Tropokolagen ma strukturę potrójnej, ściśle upakowanej helisy, o skoku tylko 0,3 nm (nanometra) w porównaniu ze skokiem 0,36 nm, typowym dla innych białek.

Wiązania kowalencyjne i wodorowe tworzone przez hydroksylizynę i hydroksyprolinę odgrywają kluczową rolę w stabilizowaniu helisy kolagenu, a także mają silny wpływ na ostateczny kształt włókien zbudowanych z kolagenu.

Tkanka łączna włóknista zwarta (zbita) – rodzaj tkanki łącznej właściwej. Charakteryzuje się ściśle upakowanymi włóknami oraz niewielką ilością istoty podstawowej i komórek.

Wyróżniamy 2 rodzaje utkania:

• Tkanka łączna włóknista o utkaniu regularnym – występuje w ścięgnach, rozcięgnach i powięzi. Składa się z włókien kolagenowych.
• Tkanka łączna włóknista o utkaniu nieregularnym – występuje m.in. w warstwie siateczkowej skóry właściwej, torebce narządów wewnętrznych, otoczkach nerwów. Składa się z włókien kolagenowych i sprężystych.
• Ścięgno (łac. tendo, tenon) – twór włóknisty (pasmo) zbudowane z wytrzymałej tkanki łącznej właściwej zbitej (włóknistej), o zabarwieniu białawosrebrzystym. Ma postać mocnych i bardzo odpornych włókien kolagenowych, ułożonych równolegle do siebie i zatopionych w niewielkiej ilości istoty podstawowej.
• Między pęczkami włókien znajdują się fibrocyty ułożone w tzw. szeregi Ranviera[1]. Ścięgno stanowi przedłużenie mięśnia aż do punktu jego przyczepu. Jest istotną częścią mięśni a jego zadaniem jest przenoszenie siły skurczu mięśniowego na elementy kostne szkieletu. Jego sprężystość jest nieznaczna. Pod wpływem rozciągania wydłuża się tylko o 4% swej długości.
• Powięź (łac. fascia) – błona zbudowana z tkanki łącznej włóknistej zbitej, której zadaniem jest zewnętrzna osłona poszczególnych mięśni, grup mięśniowych i całej warstwy.

Powięzi utrzymują w jedności całe ciało tworząc sieć otulającą i napinającą poszczególne jego elementy. Powięzi to wszystkie włókna kolagenowe tkanki łącznej, szczególnie torebki stawowe czy torebki organów, rozcięgna (podeszwowe), przegrody grup mięśniowych, ścięgna i więzadła.

Powięzie występują przeważnie w kończynach, a ich odnogi przyczepiając się do kości oddzielają od siebie poszczególne grupy mięśniowe tworząc tzw. przegrody międzymięśniowe.

Ta oplatająca całe ciało siatka utrzymuje jego strukturalną jedność, pomaga mu i chroni je zachowując się podczas poruszania jak elastyczny zderzak. Powięzi odgrywają też ważną rolę w procesach biochemicznych i hemodynamiki oraz tworzą macierz dla komunikacji międzykomórkowej.

Spełniają ważną funkcję immunologiczną chroniąc ciało przed zarazkami chorobotwórczymi i infekcjami, a po uszkodzeniach tkanki tworzą podstawę dla procesów jej zdrowienia.

Chrząstka, tkanka chrzęstna (łac. textus cartilagineus), rodzaj tkanki łącznej szkieletowej, zbudowanej z komórek chrzęstnych – chondrocytów oraz bezpostaciowej substancji międzykomórkowej, składającej się z istoty podstawowej (kwas hialuronowy i proteoglikany) zwanej macierzą (matrix) oraz dużych ilości włókien białkowych: klejodajnych (kolagenowych) i elastycznych.

Tkanka chrzęstna razem z tkanką kostną stanowią tkanki podporowe. W porównaniu z kośćmi substancja międzykomórkowa chrząstki jest słabiej zmineralizowana i nie zawiera naczyń limfatycznych ani naczyń krwionośnych, wskutek czego odżywianie chondrocytów zachodzi wyłącznie drogą dyfuzji. Tkanka chrzęstna nie jest unerwiona.

Pokryta jest (poza pow. stawowymi) dobrze unaczynioną tkanką łączną włóknistą zwartą – ochrzęstną. Odżywianie następuje na drodze dyfuzji z naczyń ochrzęstnej lub płynu stawowego. Chrząstka należy do tkanek o bardzo niskim metabolizmie.

Chrząstka jest tkanką delikatną, podatną na odkształcenia i szybko rosnącą, dzięki czemu doskonale spełnia funkcje szkieletu u zarodków i młodych kręgowców. W ewolucji po raz pierwszy pojawiła się u głowonogów, tworząc osłonę zwojów mózgowych i szkielet przyssawek. U kręgowców, z wyjątkiem kręgoustych i ryb spodoustych, u których stanowi jedyny składnik szkieletu, zostaje w trakcie rozwoju osobniczego zastępowana przez kość. Wzrost chrząstki może być apozycyjny lub śródmiąższowy, natomiast zdolność do regeneracji jest pełna jedynie w dzieciństwie.

Chrząstkę szklistą (cartilago hyalina) (niewiele włókien, dużo chondromukoidu, głównie kolagen typu II). W organizmie dorosłego człowieka z tkanki chrzęstnej szklistej zbudowane są:

powierzchnie stawowe, większość chrząstek krtani, chrzęstne pierścienie tchawicy i oskrzeli oraz części chrzęstne żeber i przegroda nosa.

Tkanka chrzęstna szklista – rodzaj tkanki łącznej chrzęstnej, jest odporna na ścieranie. Ma zdolność do remineralizacji. Znajduje się na powierzchniach stawowych (kolana, łokcie), przymostkowych częściach żeber , w ścianie tchawicy, oskrzeli i krtani.

Tworzy ludzki szkielet w okresie zarodkowym i płodowym (wówczas dość szybko jest zastępowana przez kość). W półprzezroczystej, mleczno-lśniącej istocie międzykomórkowej znajdują się liczne grupy chondrocytów, a między nimi – włókna kolagenowe, ułożone najczęściej nieregularnie. Istota podstawowa zbudowana jest z makrocząsteczek proteoglikanów oraz kwasu hialurowego, tworzących kompleksy o masie 100 mln, w których kwas hialurowy tworzy oś układu.

W skład makrocząstek monomerów proteoglikanowych wchodzą: siarczan chondroityny oraz siarczan keratanu, które wiążą wodę (jako, że zawierają wiele grup hydroksylowych) – jej zawartość stanowi 70% masy chrząstki szklistej i odpowiada za utrzymanie jej sprężystości. Razem z wiekiem zwiększa się stosunek objętości włókienek kolagenowych do objętości istoty podstawowej.

źródło: wikipedia.pl